استفاده از آب باران حدود چهارهزار سال قدمت دارد و مردمان مناطق مختلف دنیا به‌ویژه در مناطق خشک‌ و ‌نیمه‌خشک برای جبران کمبود آب و سازگاری با شرایط محیطی، با روش‌های مختلف به استفاده از آن اقدام می‌کنند. بنابه‌گفته‌ی صاحب‌نظران، امروزه هم آب باران می‌تواند یکی از منابع جانشین برای آب‌های شیرین موجود محسوب شود و درصورت جمع‌آوری، ذخیره و مدیریت صحیح، شیوه‌ای مناسب و کم‌هزینه برای تأمین بخشی از تقاضاهای آب بشمار ‌آید.
از قدیم‌الایام در اقصی نقاط ایران و متناسب با اقلیم‌های مختلف، روش‌های متعددی برای ذخیره و استفاده از رواناب و آب باران به‌کار گرفته می‌شد. یکی از این روش‌ها در استان کهگیلویه‌وبویراحمد، حفر چاه‌های عمیق با قطر نسبتاً زیاد بوده است که در اصطلاح محلی به آن پِرچ می‌گفتند. در مناطق کوهستانی این استان به‌دلیل توپوگرافی ناهموار و نبود تکنولوژی مدرنِ ذخیره‌سازی آب و بارش در فصل زمستان، عشایر بومی مجبور می‌شدند آب مورد نیاز خود برای فصل گرما را با روش‌های مختلف ذخیره کنند که یکی از این روش‌ها پرچ بود.
یکی از مناطقی که در آن پرچ ساخته شده است منطقه‌ی بَردزرد دمه در حومه‌ی روستای حیدرآباد سفلی، بخش لوداب شهرستان بویراحمد است. این منطقه در اقلیم کوهستانی سردوخشک قرار دارد و بیش‌ترین دمای آن حدود 27 تا 30 سانتی‌گراد (در اواسط مردادماه) و کم‌ترین دمای آن تا 10 درجه سانتی‌گراد (در فصل زمستان) می‌رسد. بارندگی متوسط سالانه در این منطقه تقریباً 700 میلی‌متر است.