یکی از روش‌‌هایی که به‌‌طور غیر‌مستقیم می‌تواند باعث کاهش اتکا به منابع آب معمول نظیر چاه، قنات و یا آب رودخانه شود بهره‌برداری از آب باران است که منظور از آن جمع‌‌آوری و بهره‌برداری از آب باران در محل بارش می‌‌باشد. از آنجا که باران هرچند به مقدار کم تقریباً در همه‌ی نقاط کشور وجود دارد، با اعمال مدیریت صحیح می‌تواند در جهت جبران بخشی از کمبود‌های موجود مفید واقع شود.

دشت خوزستان در انتهای حوضه‌ی زهکشی جریان‌های رودخانه‌ای واقع‌شده که در سال‌های اخیر گردو‌غبار در آن تشدید شده است. در این محدوده (که در شرق و جنوب‌شرقی اهواز قرار دارد) روستاهای زیادی واقع شده‌اند که به دلیل اقلیم گرم و خشک منطقه عمدتاً با چالش کمبود آب مواجه هستند و برای چیرگی بر این مشکل با استفاده از یک سری روش‌ها و تکنیک‌های بومی و سنتی حجم قابل‌توجهی از رواناب‌های سطحی ناشی از بارش را ذخیره کرده و برای اهداف گوناگون مورداستفاده قرار می‌دهند. یکی از این تکنیک‌ها ساختن سازه‌ی سنتی گوراب یا حفیره است.

گوراب‌های شناسایی‌شده در مناطق بیابانی محدوده‌ی شرق و جنوبِ شرق اهواز به چند دسته تقسیم می‌شوند:

الف: بر اساس شکل ظاهری و نحوه‌ی طراحی شامل سه دسته‌ی دایره‌ای، مربعی و مستطیلی شکل،

ب: بر اساس اندازه شامل سه دسته‌ی کوچک، متوسط و بزرگ،

ج: بر اساس نوع کارکرد و هدف مورد انتظار عمدتاً به پنج دسته تقسیم می‌شوند که عبارت‌اند از: 1- گوراب دایره‌ای شکل بزرگ با هدف تغذیه‌ی چاه اصلی حفر‌شده در آن، 2- گوراب دایره‌ای شکل متوسط با هدف تأمین آب برای دام و حیوانات خانگی، 3- گوراب دایره‌ای شکل کوچک با هدف تأمین آب برای آبیاری نخل‌ها و درختان غیرمُثمر(کهور، کنار، اکالیپتوس و کونوکارپوس)، 4- گوراب مربعی شکل بزرگ برای آبیاری نخلستان، 5- گوراب مستطیلی شکل با هدف ذخیره‌ی آب برای استفاده‌های گوناگون.

گوراب دایره‌ای شکل بزرگ

این دسته از گوراب‌ها عمدتاً در بیرون از روستاها ولی نزدیک به آن ساخته می‌شوند و معمولاً یک یا دو چاه بهره‌برداری در مرکز ثقل تجمع و یا کناره‌های داخلی گوراب حفر می‌گردد. برای جلوگیری از پر شدن چاه از رسوبات، دهانه‌ی چاه را حدود نیم تا یک متر دیوارچینی کرده و از کف گوراب بالاتر می‌سازند. نحوه‌ی برداشت آب از چاه به شیوه‌ی دستی (سطل و طناب)، چرخ دستی و یا نصب موتورپمپ برقی است. انتخاب مکان این چاه‌ها بستگی به زمان و فصل بهره‌برداری و نوع استفاده از آب چاه دارد، مثلاً در گوراب‌های دایره‌ای شکل بزرگ حاشیه‌ی روستا، چاه را در کناره‌های داخلی گوراب حفر می‌کنند که به‌راحتی در فصول مختلف سال دسترسی به آن راحت و امکان استفاده از آن وجود داشته باشد.

معمولاً از آبِ چاه برای آبیاری نخیلات، زراعت محدود (سبزی و صیفی، علوفه‌کاری)، ساخت‌و‌ساز بناهای روستایی، آبیاری درختان غیرمثمر شامل کُنار، کهور، اکالیپتوس و کونوکارپوس که سایه‌اندازِ خوبی برای نگه‌داری دام دارند، استفاده می‌شود. همچنین این درختان در تعدیل گرما، حفاظت خاک، کاهش فرسایش بادی، بادشکن و جلوگیری از وزش بادهای گرم و سوزان به درون منازل روستایی نقش بسزایی دارند.

آن دسته از گوراب‌‌هایی که در وسط روستا ساخته می‌شوند (مثلاً در روستای زوینه-ماهشهر) چاهی که در داخل آن حفر می‌‌شود عمدتاً در مرکز و گودترین نقطه­‌ی گوراب قرار دارد و در حال حاضر از آب این چاه عمدتاً برای آشامیدن دام‌های سبک و سنگین و حیوانات خانگی استفاده می‌شود؛ هرچند که قبلاً برای آشامیدن انسان نیز از آن استفاده می‌شده است اما در حال حاضر با توجه به سیستم آب‌رسانی با تانکر به این روستا، این چاه دیگر کارکرد تأمین آب آشامیدنی انسان را ندارد.

گوراب دایره‌ای شکلِ متوسط

این گوراب‌‌ها که با هدف تأمین آب برای دام و حیوانات خانگی حفر می‌‌شوند عمدتاً در کنار روستا و به شیوه‌‌ای طراحی و ساخته می‌شوند که بخشی از آن شیب خیلی کمی داشته تا دام به‌راحتی بتواند از آب ذخیره‌‌شده در داخل آن استفاده کند.