روایت فرهنگی

جایی در جنوب سرزمینی که زندگی می‌کنیم، وقتی آسمانش پر از ابر‌های تیره می‌‌‌‌شود و درخشش برق با صدای رعد در هم می‌‌پیچد، باران شروع به باریدن می‌کند. بیابانِ خشک و تشنه قطره‌های درشت آب را در دل خود فرومی‌برد و نفسی تازه می‌کند. شاخه‌های نخل در باد و باران پیچ و تاب می‌‌خورند و به رقص در می‌آیند. درختان و بوته‌های کم‌رنگ و بی‌آب صحرایی رنگ و بوی تازه‌ای می‌گیرند.
در این وقت حشرات کوچکی بر روی زمین پیدایش می‌شود. رنگ زیبای آن‌ها آن قدر با رنگ بیابان فرق دارد که خیلی به چشم می‌آيد. وقتی از نزدیک نگاهشان می‌کنیم مثل گل‌های قرمز مخملی هستند که سر کوچک آن‌ها زیر تن همچون گل‌شان قایم شده‌است. این حشره را مردم منطقه «بچه‌ی باران» می‌نامند. پیران دانای قبیله می‌گویند: اگر کسی به آنها آسیبی برساند، آن قدر باران می‌بارد که همه جا سیل راه می‌افتد، یا آن قدر باران نمی‌بارد که همه جا خشکسالی می‌شود. بعد از بند آمدن باران، زنان ودختران جوان برای آوردن آب تازه و شیرین از آبگیر‌ها جَهله‌ها [نوعی کوزه] را برمی‌دارند و روانه‌ی صحرا می‌شوند. بچه‌ها هم خوشحال از این اتفاق برای پیدا کردن بچه‌ی باران با آن‌ها همراه می‌شوند و در بین راه آواز می‌خوانند:
می‌باره باران
می‌آید بهاران
پیدا می‌شود بچه‌ی باران
می‌رسد به گوش، صدای زنگوله‌ها
می‌آرمند روی زمین، گرد هم، میش و بزغاله‌ها.