نقاشی

فرشته باران و دیو خشکی

ستاره‌ی تیشتَر، فرشته‌ی باران بود. آفرینش جهان که به پایان رسید، تیشتر مسئول آبیاری آن شد تا از ابر باران ببارد و زمین را سیراب کند و گیاهان را خرمی بخشد و گل‌ها را بِشکفد و رودها را پرآب سازد و چشمه‌ها را روان کند و سرزمین‌ها را سرسبز و آباد نماید. اهریمنِ بدنهاد که دشمن نیکی و خوشی و آبادی بود، چون خوبی جهان را دید، حسادت کرد و خشمگین شد و به ستیزه برخاست و اَپوش، دیو خشکی را بر آن داشت تا باد گرم بِوزاند و زمین‌ها را خشک کند و گل و گیاه را پژمرده سازد و رود و چشمه را بخشکاند.

آنگاه ستاره‌ی تیشتَر ، فرشته باران، برآمد و به یاری جهان برخاست. او نخست خود را به شکل جوانی 15 ساله با قامت بلند و اندام توانا و چشمان درشت و چهره‌ی تابان درآورد و ده شبانه‌روز در آسمان پرواز کرد و از ابرها باران بارید. سپس با چهره‌ی گاو نری زرین‌شاخ و نیرومند، ده شبانه‌ روز در آسمان پرواز کرد و از ابرها باران بارید. سوم بار، تیشتر اسب سفید زیبایی شد با گوش‌های زرین و افسار زرنشان و ده شبانه روز دیگر در آسمان پرواز کرد و از ابرها باران بارید.

دانه‌های باران هریک به‌درشتی یک پیاله بود. آب به قامت یک مرد، بالا آمد و سراسر زمین را فرا گرفت. جانوران زیان‌بخش و زهرآگین همه جان دادند و در زمین فرو رفتند. آنگاه نسیم وزیدن گرفت و آب‌ها را به دورترین جای زمین راند. از این آب‌ها دریای فَراخکَرت پدید آمد اما لاشه‌ی جانوران زیان‌بخش و زهرآگین بر زمین ماند و از زهر آن‌ها خاک‌ آلوده شد. برای آنکه زمین سراسر پاک و شسته شود، بار دیگر تیشتَر ، فرشته‌ی باران به شکل اسبی سفید و زیبا با گوش‌های زرین، سُم‌های بلند و افسار زرنشان در کنار دریای فَراخکَرت فرود آمد. دیو خشکی نیز آماده‌ جنگ شد و به شکل اسبی سیاه و دُم‌کُل ( دم کوتاه) و بی‌یال و بریده گوش در کنار دریای فراخکرت فرود آمد. دو اسب درهم آویختند و سه شبانه‌روز زورآزمایی کردند اما سرانجام فرشته‌ی باران شکست خورد و دیوِ اپوش او را هزار گام از دریای فراخکرت دور انداخت و خشکی و تشنگی بر جهان غالب شد.

تیشتر، فرشته‌ی باران، هراسان شد و خروش برآورد و نالید که: وای بر من، وای بر آب‌ها و گیاهانِ زمین، وای بر مردمان. چرا مردمان از من یاد نمی‌کنند و مرا نمی‌ستایند تا از ستایش آن‌ها نیرو بگیرم و با دیو خشکی نبرد کنم. ای آفریننده‌ی جهان! مرا یاری کن و نیرو بخش تا سراسر جهان را سیراب کنم.

خواسته‌ی تیشتر برآورده شد و او نیروی ده اسب و ده شتر و ده گاو و ده رود را به‌دست آورد. تیشتر با چنین نیرویی در کنار دریای فراخکرت فرود آمد. اَپوش دیو خشکی به‌صورت اسبی سیاه و کُند‌سُم و دُم‌کُل و بی‌یال و بریده‌گوش به کارزار آمد.

نزدیک نیمروز، تیشتر بر دیو خشکی چیره شد و او را شکست داد و هزار گام از دریای فراخکرت دور راند. پس از آن تیشتر بانگ شادی و کامیابی برآورد که: خوشا بر من، خوشا بر شما ای گیاهان و آب‌های روی زمین، خوشا بر شما ای سرزمین‌های آریایی! اکنون جوی‌ها پر‌آب خواهد شد و به‌سوی کشتزارها و چمن‌ها روان خواهد گشت.

آنگاه تیشتر دوباره به‌صورت اسب سفیدِ زیبای زرین‌گوشی به دریای فراخکرت فرود آمد. دریا را به جوش آورد و از دل آب‌ها موج برانگیخت و خروش و تلاطم برپا کرد. از کوهی که در میان دریای فراخکرت است، مه برخاست و ابر به جنبش آمد و باد از جنوب وزیدن گرفت و ابر و مه را پیش راند و باران و تگرگ را به‌سوی کشتزارها و منزلگاهانِ هفت کشور برد.

دیو خشکی دیوی دیگر به‌نام سِپنچکَر را به یاری گرفت و باز به نبرد تیشتر شتافت. تیشتر گرز بر سر آن‌ها کوبید. از ضربت گرز، آتش وازِشت (برق) شراره کشید و از این ضربت خروشی بلند از نهاد سپینچکر برخاست و هلاک شد. رعدی که پس از برق می‌شنویم از این خروش است. سپس تیشتر ده شبانه‌روز باران فرود آورد و زهری که از لاشه‌ی جانوران بر خاک مانده بود با آب آمیخته شد و به دریا رفت و شوری آب از اینجاست.

پس از سه روز، بادی عظیم برخاست و آب‌ها را به انتهای زمین برد و از این آب‌ها سه دریای بزرگ و 23 دریای کوچک و دو چشمه‌ی بزرگ و دو رود پر آب پدید آمد.